Pięciodzielny Pan F.

Always look for the bright side of life. Smile, smile, smile!
Źródło grafiki: Licencja: domena publiczna.

                Zdarza mi się przyznawać do różnych rzeczy. Przyznaję się do nagminnego oglądania japońskich seriali tokusatsu, nie ważne jak czasem jest to męczące - zwłaszcza tłumaczenie innym,  co to jest to "Super Sentai". Przyznaje się do posiadania wielkiej miłości do My Little Pony i chęci posiadania ogromnej ich kolekcji. No bo skąd niby Kitsune wie kim jest Pinkie Pie i co i gdzie robiła w serialu i filmach, o czym pisała ostatnio? Po prostu wyszukała w Google? Nope. Przyznaję się do posiadania marzenia o pełnej kolekcji filmów Pixara i Disneya. Przyznaję się, że wydaję niemałe pieniądze na naukę języka Japońskiego - co mi się może nigdy nie przydać - oraz do bronienia japońskiego stylu myślenia. Przyznaję się również do tego, że w mojej głowie jest ułożone inaczej niż w reszcie świata i traktuję (najczęściej) opinię innych o tym tak samo jak pewien rodzaj papieru. I przyznawać mógłbym się do wielu innych rzeczy. Najczęściej jednak muszę przyznawać się do tego, że wierzę w wiele rzeczy. W miłość. Wierność. Przyjaźń. Uczciwość. Zasady. Że warto. I w to, co do wierzenia podaje Kościół Katolicki. Choć z tym bywa czasem ciężko. Dzisiaj więc kawałek mojej historii. Nie w urodziny moje, ani bloga ani Kitsune. Ale właśnie w Zmartwychwstanie. Najważniejszy dzień roku.

                Kiedy zasiadałem nad tym wpisem, zastanawiałem się mocno nad tym, co powinno się w nim znaleźć. Jak powinienem ująć, to co chcę, by nie był to kolejny smutny wpis o problemach życia kolejnej osoby. Bo nie chcę pisać o tym,  że mam jakieś tam problemy. Każdy  je ma, mniejsze i większe. Problemy z pracą. Zrozumieniem. Czasem. Ludźmi. Światem. Mniejsze czy większe, poważniejsze i te nie. Ale nie każdy ma w życiu coś takiego, co pozwala czerpać siłę do ich pokonywania. Swoje źródło of sugar, spice and everything nice, które pozwala mu się zasilić, stanąć naprzeciw i powiedzieć "Nie boję się zranienia, ale w żadnym wypadku nie jestem silna . Po prostu,  nie potrafię już dalej znieść nic nie robienia!" (tłumacz. własne - oryginał w stopce)*

                Nie neguję potrzeby wygadania się i ogłoszenia szerszej publiczności, że pewne nasze zachowania wynikają z czegoś tam. Sam mam taką potrzebę, czasem i wdzięczny jestem za pewną osobę, która choć nie rozumie moich pasji tak jak ja, chce słuchać o tym wszystkim. Pozwala mi się wygadać. Bo I used to wonder what friendship could be, until You all shared it's magic with me. Dlatego zazdroszczę poniekąd Myszy. Mimo iż nie zdarza mi się komentować jej wpisów za często (nazbyt nie moja tematyka), jest jedną z osób, za które dziękuję Bogu, że są lub były. Podziwiam Myszę za entuzjazm, jak również tą iskierkę, którą rozpala w innych. W tym w Nas.

                Moim problemem - którego szeroko opisywać nie będę - jest fakt, że jestem pięciokątem, pięciodzielnym kimś, który usilnie próbuje się wcisnąć w kwadrat czy trójkąt. Czyli w swoje własne ramy, sposoby myślenia. To czasami rodzi problemy, kiedy muszę się dogadać z kwadratem czy trójkątem, a przecież myślę pięciokątnie.  Jestem  otoczony przez bardzo wielu ludzi, którzy nie tylko nie rozumieją mnie i tego co lubię, ale również nie za często próbują. I to ja jestem zmuszany do tłumaczenia się z tego, kim jestem. I to ja jestem debilem, choć często to ja mam rację. Ke kosa? Kowalski, jakie mam opcje? Nieszczególnie ciekawe? Otóż, nie. Opcje mam całkiem spoko.

                Pytanie, jakie nieustannie sobie zadaję, jak w świecie trójkątów i czworokątów, być pięciokątem? Jak pozostać sobą? Skąd czerpię siłę, by codziennie wstać, wykonać poranny rytuał i wyjść do ludzi, którzy codziennie dziwią się, że istnieje ktoś taki jak ja? Którzy potrafią jednocześnie pomyśleć o mnie negatywnie i pozytywnie? Dziękować za moją obecność i ją przeklinać w tej samej sekundzie? Odpowiedź jest dla mnie zawsze taka sama.

                Jestem Chrześcijaninem. Katolikiem, żeby być bardziej specyficznym. Czy wierzę? Nie wiem. Wiem, że chcę. Że pragnę. Że to siedzi we mnie bardzo. Bóg jest dla mnie odpowiedzią na moje problemy. Widzę go wszędzie - jego słowa, naukę, ducha. Choć może to moje skrzywienie, a Wy nie musicie się ze mną zgadzać. A ja nie zamierzam Was przekonywać na siłę. To co chcę Wam powiedzieć, to to, że nie musicie w Niego wierzyć, by dojść do tego, co ja odkryłem dzięki Niemu. Czym nasiąkniecie, tym będziecie. A sharing kindness is an easy feat.

                Jan Zamoyski powiedział, że takie będą Rzeczpospolite, jakie młodzieży chowanie. Moja wersja brzmi:

Takie będą Rzeczypospolite, jakie Młodzieży chowanie.

Takie młodzieży chowanie, jakie dzieci wychowanie.

A takie dzieci wychowanie, jakie na ich rzeczy zapatrywanie.

A że gówniane rzeczy zapatrywanie, to i gówniane dzieci wychowanie.

Takie więc młodzieży chowanie, i takie będą Rzeczpospolite.

               Miałem kiedyś rozmowę z wicerektorem jednego z seminarium w Krakowie. Z tego miejsca go pozdrawiam, bo mimo swoich wad, jest Złotym Człowiekiem. Kiedy przez piętnaście minut tłumaczyłem Mu czemu w ankiecie na ulubioną sentencję wybrałem motto Spider-Mana - z wielką mocą, wiąże się równie wielka odpowiedzialność - to przestał drwić, kiedy zacytowałem mu fragment Ewangelii, który o tym mówi, a na którym - wedle mojej wiedzy - opierał się Oevres de Voltaire, tworząc je - skąd zaczerpnięto je do komiksu. Choć niektórzy twierdzą, że chodzi o Bacona, Churchilla czy Roosvelta. Sęk w tym, że chodzi o to, że wychowałem się na Spider-Manie - i to jest mój ulubiony superbohater. Obok zaraz jest chyba Kapitan Ameryka. Niezaprzeczalny wzór cnót. I tak postrzegam wiele rzeczy, na których wyrosłem. Jako coś, co Bóg postawił na naszych drogach, abyśmy z tego czerpali

              Jeśli takie będziemy mieć podejście jak wtedy ów Ksiądz, to niezaprzeczalnie stracimy to, co najlepsze już na starcie. Ale nie dla siebie. Dla dzieci, a w konsekwencji dla świata. Jeśli z góry uznamy, że to co dla dzieci musi być słabe, infantylne, głupie i w ogóle, to stracimy całe pokłady dobra, które można Je i Siebie nauczyć. Bo dzieci nie zobaczą ukrytych sensów i koszulki z Magnum oraz nawiązania do Indiany Jonesa w niedzielnej kreskówce od Disneya. Dzieci na pytanie, o czym jest My Little Pony: Friendship is Magic nie powiedzą, że o przyjaźni, a o ładnych kucykach. Tak mi powiedziała jedna dziewczynka. A przecież dzieci się nie mylą? Nope. Akurat tutaj się pomyliła.

                I za każdym razem dziękuję za to wszystko Panu Bogu. Za to wszystko na czym wyrosłem, że miałem taką możliwość. Za wiarę w dobro, miłość, przyjaźń, uczciwość, zasady. Czyli wiarę w coś uniwersalnego, obecnego w większości religii. Jestem sobą i będę pięciodzielnym kimś.

              No ale, widzicie, świat - jako taki - jest w odcieniach szarości, a nie tylko bieli i czerni. Ludzie są różni, świat jest różny. I zło - jakkolwiek je chcesz nazwać - jest tam. 人々の心の中に. W ludzkich sercach. Poniekąd ta jest jego miejsce - póki co. Ale również jest tam światło nadziei. Na lepszy świat, na kolejny dzień. Ale ten trzeba budować, codziennie, drobnymi, losowymi aktami dobroci.

               Budzę się codziennie i niekiedy naprawdę mam takie okresy, że najchętniej to bym zamknął się w pokoju i nie wyszedł dalej jak do toalety. Jestem wyzuty z siły, ochoty, chcenia, przebywania wśród nierozumiejących mnie trójkątów. Ta sama osoba, z która toczę rozmowy o madagaskarskich pingwinach, miłości do Kucyków i jaki film powinienem kupić, aby móc puścić trzyletniej siostrzenicy, jest również tą, która pyta się, jak mimo codziennego wylania na mnie wiadra pomyj, prób wpasowania mojej pięciodzielności do trójkątnej ramy, zadaje mi pytanie czemu mam sił się jeszcze uśmiechać? Z pasją opowiadać o kolejnej figurce, obejrzanym serialu, zabawach z siostrzenicą i bratanicą? Ktoś inny pyta się mnie, jak ja to znoszę? To ciągle maglowanie mojej osoby.

               A ja niezmiennie odpowiadam, że receptą jest po prostu być sobą. Nie ma prób. Czyń albo nie. Znaleźć coś takiego, o czym pomyślenie napawa Cię radością i powie Ci, jeśli oni, czemu nie ja? Nie mogę powiedzieć, że nauczyłem się nie poddawać. Mogę powiedzieć, że nie poddałem się tak wiele razy, że wiem jak to jest.

                A było to tak, że któregoś dnia powiedziałem sobie, że mam dość udawania kogoś innego. Unikania cytowania ulubionych seriali - w tym ostatnio również My Little Pony. W ogóle, unikania tego, że lubię ten serial i mam na półce - na moment pisania - trzydzieści figurek i jednego pluszaka. Nie walczenia o poprawne używanie słów "warzywo", "jagoda", "bajka", "cudzysłów" i innych. Twierdzenia, że jestem kimś innym. Że mam być kimś innym i mam robić jak inni. Oszukiwać. Kombinować. Okradać siebie czy Państwo. Chować swoje komiksy w piwnicy, nigdy nie powiesić jakiegoś plakatu i nie kupować animacji. Udawać, że nie mam zdania - albo, że zdanie innych jest zawsze ważniejsze. Milczeć. Nie wypowiadać ani słowa po japońsku. Czy bardziej personalnie - modlić się w sposób, który jest dobry dla moich kontaktów z Bogiem.

                Mam w pokoju wiele rzeczy, które przypominają mi o tym wszystkim, co pozwala mi się starać bardziej. Być sobą i nieprzerwanie przeć naprzód. Ale kiedy mam naprawdę niezły kryzys, to mam kilka takich piosenek, do których wracam. Które są moim drogowskazem do gwiazd. Które pozwalają mi z uśmiechem biec ku przyszłości, mimo iż prawdą jest, że niektóre dni są ciemne i mroczne. Które przypominają mi o tym wszystkim - co dzięki Bogu - nauczyłem się od Super Sentai i kucyków - dwóch, wielkich podpór moich - i dla których Hayao Miyazaki, Stan Lee, Megumi Hayashibara, Lauren Faust i Ken Akamatsu - na dzień dzisiejszy - są w nagłówku Bloga. Brakuje mi miejsca i znaków w nazwie na Shoutaro Ishinomori czy Leonarda Nimoya. I które przypominają mi o konieczności nie kradnięcia czyichś grafik do wpisów i dawania źródeł w stopkach i pracowania, tak jak się powinno.

                Ogólnie, nie lubię świąt. Albo inaczej. Nie lubię sposobu, w jaki postrzega się święta - jako tylko okres wolnego, który jest równie wolny co urlop na malowanie ścian - i tego, co on na nas wymuszają podczas tych mniej publicznych wydarzeń. Zmuszania nas do posprzątania tego, co już dawno wysprzątane na połysk. Kupowanie tego i tamtego bo przecież musi być. Obowiązkowych rozmów, w których zawsze ten sam ktoś musi mieć rację, niezależnie od tematu. I góry jedzenia. Dwunastu ciast. I nieudanych prezentów.

                Wielkanoc jest postrzegana jako pomniejsze święto, bo nie jest tak komercyjna. Bo nie da się wziąć kilku dni wolnego i mieć labę na dwa tygodnie. Bo jest  w środku wiosny, nie wiadomo czemu (a no wiadomo - ma to być pierwsza niedziela po pierwszej wiosennej pełni księżyca - a więc po 21 marca). Bo nie ma Santa Clausa od Coca Coli. Ale prawda jest taka, że jest to największe święto w roku. Dla mnie. Nie znoszę (już) Bożego Narodzenia, ale uwielbiam Wielki Post i Wielkanoc, choć śmierć i Zmartwychwstanie Jezusa nie mają racji bytu bez Jego Narodzin, których nie potrafię przeżyć i do których mentalnie przygotowuję się od listopada. Chodzi o to, że Wielkanoc jest o wiele radośniejsza, teraz, dla mnie, niż jest Boże Narodzenie.

                I recepta na przeżycie świąt jest dla mnie taka sama jak na wiadro pomyj. Trzeba być sobą. Trzeba sobie pozwolić zepsuć humor tym, że musisz o to walczyć. Nie pozwolić się stłamsić. Inaczej się nie da. Jeśli pozwolisz by inni przeżyli za Ciebie święta, to nigdy ich nie przeżyjesz  - i nie tylko mówię o wymiarze religijnym. Jeśli się nie wściekniesz - czasem - to nigdy nie dotrze do, że ktoś może być inny, uważać inaczej, chcieć zrobić coś w inny sposób.

                 Więc na Wielkanoc, życzę wam bycia sobą. I tylko sobą. Słuchajcie innych, bo przecież nie zawsze musimy mieć rację, ale pozostańcie sobą. Zupełnie jak Jezus. Przyszedł, zrobił to co miał zrobić, nawet mimo tego, że sporo osób mu mówiło, że powinien sobie dać spokój. Wy też tak róbcie. Bądźcie sobą i róbcie swoje.

*

Oryginalnie:

傷つく事は恐くない

だけどけっして強くない

ただ何もしないままで

悔やんだりはしたくない

Nagroda Prawdziwego Pogromcy dla tego, kto zgadnie skąd to jest cytat.