Zła Imersja w Rise of the Tomb Raider

 

Copyright reasons by gaelx na licencji CC BY SA 2.0

               W kilku swoich podejściach do niektórych tytułów, zawsze napotykam na pewien problem: problem imersji. Choć od bardzo dawna próbuję przejść sagę Baldur’s Gate postacią o złym charakterze, to jednak napotykam na problem niemożności wczucia się w nią nie tylko na poziomie możliwości, jakie oferuje mi gra, ale tego, że staram się by postać miała jakiś sens poza byciem losowym zbiorem statystyk. Utykam na pierwszych lokacjach nie mogąc przejść dalej, tym bardziej, że NIE ZNOSZĘ niektórych złych NPC, których potencjalnie musiałbym mieć w drużynie. Ten problem – imersji w graną grę – przyświecał mi również gdy ostatnio grałem w Rise of the Tomb Raider. Ponieważ poprzednią część grałem dwa razy i na potrzeby wpisu przeszedłem ją trzeci raz, spokojnie mogę się wypowiedzieć na tym przykładzie jak bardzo ważny jest to element. Element, który sprawia, że wolę zagrać po raz dwudziesty w pierwszą część niż drugi w drugą. Mimo faktu tego, co napisała Kitsune o pierwszej części jakiś czas temu.

 

10 najważniejszych, naszym zdaniem, utworów muzycznych popkultury

 

Copyright reasons by gaelx na licencji CC BY SA 2.0

               Jak trudno jest przygotować taką listą niech poświadczy fakt, że Internet nie rozumie w popkulturę. W sensie, że Google pyta się mnie, czy dobrze wpisałem słowo „popkultura” i podpowiada mi top listy z zakresu muzyki pop lub ew. z zakresu odpowiadającym „newsy o celebrytach”. Nie da się więc ukryć, że jest spora szansa iż nie udało mi się znaleźć definitywnie 10 najważniejszych piosenek popkultury, ale mam nadzieję, że chociaż większość.

(Prawie) kres ery Showa. Kamen Rider ZX. Kamen Rider Black. Kamen Rider Black RX.

 

Kamen Rider Black by ronggur habibun na licencji CC BY NC 2.0.

Kamen Riders są własności Ishinomori Shoutarou/Ishinomori Inc/Toei Company.

Kamen Rider Black i Kamen Rider Black RX to dwie, wyjątkowe serie Kamen Rider. Jako jedyne w serii stanowią sytuację, gdzie głównym bohaterem obu jest ta sama osoba i stanowi to o ich bezpośredniej kontynuacji. Sam fakt tego ostatniego nie jest nowy, ale Kamen Rider V3 był nową postacią (Kazami Shiro), a nie starą (np. Ichimonji Hayato czy Hongo Takeshi), a w serialu pojawiał się chociażby Tobei Tachibana, więc to nie to samo. Tym bardziej, że ani sam Tobei Tachibana (1st Kamen Rider-Kamen - Rider Stronger) ani Tani Genjirou (Skyrider – Super-1) jako mentorzy się nie pojawiają. Te dwa sezony są też ostatnią próbą w okresie Showa (choć Black nie jest ostatnim Riderem z tego okresu) na jakąkolwiek reinkarnację franczyzy. Zanim jednak zmierzmy się z tymi sezonami, sprawdźmy co u dziesiątego (oficjalnie) Kamen Ridera czyli ZX. To również jest ciekawy przypadek.

 

Chan chan bara! Samurai Sentai Shinkenger!

 

Samurai Sentai Shinkenger by Nathan Rupert na licencji CC BY 2.0

Shinkenger są własnością Toei Ltd.

               W naszej przygodzie z Super Sentai, począwszy od sezonu pierwszego, doszliśmy już do sezonu trzydziestego trzeciego. Jest to zarazem ostatni sezon, który obejrzałem przed decyzją o rozpoczęciu oglądania od początku, a nie cofając się. Decyzja ta była podjęta, gdy oglądając film teamupowy z Go-Ongers zauważyłem, że takie filmy spoilerują mi poprzednie sezony. Samurai Sentai Shinkengers są więc również jednym sezonów, który pamiętam najsłabiej, jeśli idzie o szczegóły. Za to mam dobre wspomnienia, nie skażone jeszcze oglądaniem pozostałych iluśdziesięci sezonów. Co oznacza, że jak nigdy przedtem, muszę zrobić research przypominający co i jak. Jeden z przyjemniejszych. I łatwiejszych.

 

Smak dzieciństwa: Mirakulum Biedronka i Czarny Kot. Taste of childhood: Miraculous Ladybug and Cat Noir.

 

Ladybug and Cat Noir. Żródło własne.
Ladybug and Cat Noir są własnością/are propoerties of The ZAG Company

               Istnieje w świecie takie zjawisko, które opisuje się zwykle jako „za moich czasów” albo „kiedyś to było”. Ja wolę je określać inaczej: smak dzieciństwa, ponieważ o wiele lepiej oddaje to sytuację. Mianowicie, każdy z nas ma swoje rzeczy, które pamięta z dzieciństwa i które opisują te czasy i nadają im smak (czasem dosłownie, jak kiszone ogórki mojej Mamy). Współczesne dzieci nie znają już takich produkcji jak Dragon Ball, Sailor Moon, Samuraj Jack, Laboratorium Dextera czy pierwszych wersji Smerfów, Strażaka Sama albo My Little Pony. Oczywiście – ponieważ ten wpis jest również po angielsku – to odwołuję się do rzeczy znanych na całym świecie (i dlatego pomijam znane tylko w Polsce rzeczy). Niejednokrotnie wielu dorosłych zapomina jednak o tym, że choć współczesne smaki dzieciństwa są inne, to mogą być równie zachwycające.

    Jestem aktywnym Wujkiem i często gęsto interweniuję w kwestii co oglądają „moje” pociechy. Już kilkukrotnie pisaliśmy o My Little Pony, z którego one wyrosły. Ale dojrzały do innej produkcji, która, choć mocno infantylna, jest zaskakująco wciągająca. Panie i Panowie, pan F. zmierzy się dziś z Miraculous: Tales of Ladybug & Cat Noir.

               There is a phenomenon which is often described as “in my times” or “in one’s days”. I prefer to name it differently: a taste of childhood as it is a better way do describe the situation. As you probably know, everyone has his own things which he/she remembers from his/her own childhood and which give it it’s own color and description (sometimes literally like my mom’s pickles). Today’s kids do not know productions such as Dragon Ball, Sailor Moon, Samurai Jack, Dexter’s Laboratory or 1^st version of Smurfs, Firefighter Sam or My Little Pony. Of course, because I write not only in Polish, I came up with worldwide know things (and I skipped the ones know in Poland only). Not once not twice but many times adults will forget that today’s taste of childhood is different. And sometimes even equally good.

               As I am an active uncle I sometimes carefully watch what “my” kids are watching. We few times has written about My Little Pony, which she outgrown recently. But they grew up to something else which, while still being infantile, is also surprisingly addictive. Ladies and Gentleman, Mr. F. is going to watch Miraculous: Tales of Ladybug & Cat Noir.

Projekt: kiepska adaptacja. Project: bad adaptation. プロジェクト：悪い画面適応。

Copyright reasons by gaelx na licencji CC BY SA 2.0

 Niedawno zrobiliśmy sobie maraton filmów Resident Evil. Problem z tymi filmami dotyczy również wielu innych adaptacji popkulturowych świętości (o czym pisała Kitsune przy okazji amerykańskiego Ghost in the Shell) na filmy czy seriale (bo zwykle idzie to w tą stronę) czy też reinterpretacji klasyków (jak Godzilla): bardzo często zawodzą na podstawowym poziomie. Mianowicie, oczywistym jest, że powinny dać nam dwie rzeczy. I często twórcy o tym zapominają, idą swoim torem i potem jest problem. Czasem zapominają od razu, a czasami z czasem. A sprawa jest zawsze prosta. Tylko dwie rzeczy.

Not so long ago we did a Resident Evil movies marathon. The problem with thee movies is similar to other adaptations to movies or dramas (as it is usually goes this way) of popculture saint things (about I wrote in occasion of american's Ghost in the Shell) ore reinterpretation of classics (such as Godzilla): they often suck on fundamental level. It is obvious that we need only two things to make adaptation on high level but creators often forgots about it and do it the other way. And that makes the problem. The solution is simple: give us two things. Just two.

私達は最近バイオハザードという映画のマラソンをした。あの映画の問題はほかのポップカルチャーのしんせいなものドラマや映画やに画面適応「キツネちゃんはアメリカの攻殻機動隊のエントリーこえれに書きました。」と再解釈（たとえばゴジラ）同じだ：よく基本的なレベルでしっぱいしました。いい画面適応は２つものあげらなければなりませんでも作成者はそれを忘れて、彼らは自分の道を行き、それから問題があります。時々は早く、時々遅く忘れている。しかしケースは簡単です。２つものだけ。

 

Pięć lat później... Five years later... ５年間後で。。。

Przy pracy. At work. 仕事で。
Źródło Własne. All rights reserved.

               Siedzimy przy biurku nad pustym Wordem i zastanawiamy się jak mamy zacząć wpis o kendamie. Tak jakoś wyszło, że 150 wpis na blogu będzie o kuli na sznurku z drewnianą rączką, czy jak to tam nazwać. Czyli, tłumacząc dosłownie nazwę tej zabawki, miecz i kula.  Pusty plik popchnął nas do przemyśleń. Kendama idzie w odstawkę. Pogadajmy o blogowaniu.

               We are sitting at desk with empty Word and thinking how to start a note about kendama. Somehow it turned that 150th entry would be about a ball on a string with wooden handle, whatever you call it. That’s mean, directly translating, a sword and a ball. An empty file made us to think. Kendama goes away. Let’s talk about blogging.

               私達は空のワードつくえに座ってけん玉のエントリーをどやって始まって書くことを考えている。１５０番目のエントリーをボールとストリングもちゃについて予定した。でも空のファイルはわたしたちを考えさせされた。けん玉を忘れないでください。ブログをすることについて話そう。

Czy Kamen Rider Super-1 jest Super?

Copyright reasons by gaelx na licencji CC BY SA 2.0

 

              To bardzo dobrze postawione pytanie. Po kilkuletniej przerwie dostaliśmy powrót Kamen Ridera w postaci nieudanego (na szczęście) rebootu, który zamienił się w kontynuację, by po kolejnym roku dostać kolejną serię. Niestety, potem znów przyjdzie okres stagnacji, podczas którego doczekamy się tylko jednego odcinka specjalnego, dwóch sezonów i trzech filmów by na powrót móc cieszyć się znów Kamen Riderami. Pytanie jakie więc sobie zadaję, co się stało, że Ishinomori Shoutarou nie był wstanie tego już pociągnąć? Odpowiedź nie powinna dziwić. A jednak będzie.

 

Met on! Engine Sentai Go-Onger!

Nareszcie brak problemu z grafiką. Takie mam dwie figurki Go-On Black. Ta po lewej to jakaś oszukana chyba jest, a ta po prawej to wygląda porządnie i zgodnie z oryginałem. Zdjęcie własne.

Go-Onger i Go-On Black są własnością Toei Ltd.

 

              Jak wiele mamy sezonów związanych z maszynami i technologią w Super Sentai? Nie, w którym mamy technologiczne cuda, jak w Liveman. Byli Turborangers i Carranger, ale nawet oni nie mieli takich cudów jak Engine Sentai Go-Onger. Mianowicie, gadające, żywe maszyny, zwane Engine. I jak nigdy dotąd nie mieliśmy takich złych jak teraz, choć motywy ekologiczne się już przewijały. Ale wiecie co? Jest to też pierwszy sezon, który oglądałem na raty. Smile! Smile!

Wszyscy jesteśmy Sheldonami

Copyright reasons by gaelx na licencji CC BY SA 2.0

              Ostatnio kilkukrotnie miałem okazję mocniej zastanowić się nad swoim życiem i tym, jak spędzam wolny czas. Kilka osób w moim życiu powiedziało mi po prostu kilka rzeczy, które po skumulowaniu dały mi do myślenia. Jakimś zrządzeniem losu, zbiegło się to z faktem oglądnięcia przeze mnie serialu the Big Bang Theory, który słusznie i niesłusznie jest raczej oceniany negatywnie. Bo widzicie, co  byście sobie nie wmawiali, my wszyscy - Geeki, Nerdy i Otaku -  jesteśmy jak Sheldon Cooper. I mamy znajomych, których widzimy jak Leonarda, Howarda, Penny czy Raja. Niektórzy z nas mają szczęście i trafią na swoją Amy. Co nie zmienia faktu. Również tego, że ten serial, to para-naukowy dokument oparty na faktach.